Dit is het blad van de eik. De eik verliest zijn bladeren heel laat. Als de bomen de ruimte krijgen, worden het robuuste reuzen. Ze kunnen heel oud worden, soms wel 400 jaar.

Dit is het blad van de beuk. De beuk kan gigantisch groot worden, maar houdt dan toch een gladde bast. De bladeren zijn ook glad, zonder lobben of gezaagde randen.

Dit is het blad van de populier (ook wel poppel of peppel genoemd). Populieren groeien snel en kunnen tot 40 meter hoog worden. De maximale leeftijd van de populier is ongeveer 200 jaar.

Dit is het blad van de lijsterbes. De lijsterbes is een boom of grote struik met veel bloemen en vruchten. De kleine, fel oranje gekleurde bessen zijn heel geliefd bij vogels, vooral bij merels en lijsters.

Dit is het blad van de esdoorn. Er zijn zo’n 120 soorten van deze boom. Vooral de prachtige herfstkleuren van de esdoornbladeren zijn bekend, maar deze komen slechts bij enkele soorten voor. En we kennen natuurlijk ook de ‘Maple Leaf’, het esdoornblad, op de Canadese vlag.

Dit is het blad van de es. Veel essen zijn de laatste jaren aangetast door een schimmel die tot essentaksterfte lijdt. Hier is geen remedie tegen, maar een klein deel van de bomen lijkt minder vatbaar te zijn voor de ziekte. De vruchten van de es zijn voorzien van ‘vleugels’ die helpen bij de verspreiding door de wind.

Dit is het blad van de linde. Lindes kunnen heel oud worden, wel duizend jaar. In juni staat de boom in bloei en wordt hij door bijen en hommels bestoven. Lindes worden vaak aangeplant als herdenkingsboom.

Dit is het blad van de kastanje, van de wilde kastanje om precies te zijn. We kennen deze boom natuurlijk vooral van de vruchten in de herfst. De tamme kastanje is eetbaar en smaakt nootachtig. De wilde kastanje, ook wel paardenkastanje genoemd, is erg bitter en dus niet eetbaar.

Dit is het blad van de berk. De berk is het makkelijkst te herkennen aan de (meestal) witte bast en de lange, hangende katjes in het voorjaar. De boom wordt ook wel ‘de vrouwe van het woud’ genoemd of ‘de witte vrouwe met de groene sluier’.

Dit is het blad van de iep (ook wel olm genoemd). Je kunt het blad herkennen aan de scheve bladvoet; de beide helften zijn ongelijk. Iepen werden vroeger massaal aangeplant in het (zuid)westen van Nederland langs wegen, dijken en op boerderijerven. De boomsoort heeft ernstig te lijden onder de iepenziekte.